วันเพ็ญเดือนสิบสอง

แหมตรงกับชื่อเราพอดีเลยเพลงลอยกระทงเนี๊ย
พาเด็กไปเที่ยววันลอยกระทงกัน  ใจจริงอยากบินเดี่ยวจะได้ถ่ายภาพแบบสบายๆ แต่เห็นทำตาปริบๆ
หนูไปด้วย  หนูไปด้วย   หนูไปด้วยยยย      ก็เลยเป็นอย่างที่เห็นเฮ้ยย

ในหมู่บ้านเราก็จัดงานวันลอยกระทง  มีของกินฟรี มีบ้านลม ให้เด็กเล่นกันด้วย...แต่ไม่ยอมไปกันไม่เสียตังค์มันไม่นุกใช่ปะเด็กๆ(เราเต็มๆ) แต่ก็เอาเถอะ ก็นุกหนานกันไป  บรรยากาศดีมากที่เราไปเป็นเขื่อนใหญ่  มีของกินขายเพียบไอ้โน่นก็น่ากินไอ้นี่ก็กลิ่นยวนใจ แต่กระเพาะปลาหน่อไม้เยอะไปหน่อย  มีประกวดวงดนตรีโฟกซอง แต่ไม่ได้เก็บภาพมา  ดีใจมากไปเจอโคมลอย...เคยเห็นในภาพถ่ายที่เชียงใหม่สวยงานมากมายอยากถ่ายให้ได้อย่างเขาบ้าง. ขาตั้งกล้องอยู่บนรถเด็กๆก็ขี้เกียจเดินจะรอตรงนี้กัน   เราก็กลัวไม่กล้าทิ้งไว้ลำพัง    สุดท้ายก็ได้เท่านี้เองโถ...โคมลอยของฉัน   ต้องมีวันของเราบ้างสิน่า
         ส่วนกระทงตั้งใจไว้ว่าจะไปซื้อเอาดีกว่า   เพราะดอกไม้ตกแต่งไม่มี

                   กริ้งงงง(ใช่แล้วเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์เราเองหุหุ origin มาก)    ตอนบ่ายพี่สาวโทรมาจากกรุงเทพบ่นให้ฟัง..โห๋จะไปซื้อกระทงมาทำเองซะหน่อยต้นกล้วยอันละ 40 บาทแพง(memory..หายย)  ได้ฟังเช่นนั้นทำเราเลยเปลี่ยนใจในบัดดล  
                เออ เรามีต้นกล้วย เรามีธูป เรามีเทียนอยู่แล้วนิทำเองดีกว่านิไม่ได้งกนะแต่ไอเดียมันบรรเจิด
กระทงใบไม้...ก็สวยดีนะ      ที่จริงเพื่อนบ้านก็มีดอกไม้อยู่แต่เกรงใจเขา  เขาเพิ่งปลูกและอีกอย่างตอนเช้าลูกหลานเขาก็ทำไปโรงเรียนกันหลายใบคุณครูให้ทำ
                    ที่บ้านเราก็มีกุหลาบปลูกไว้ตั้งหลายต้นแต่ออกดอกไม่ทันเพราะเจ้าของบล็อกตัดเกือบทุกวันพระเมื่อเช้าก็เพิ่งตัดไปวัดเอง หลานขออาๆ ขอกุหลาบดอกหนึ่ง..ไม่ได้จะเอาไปไหว้พระพุทธ.
   แต่สุดท้ายที่หอบไปก็ต้องเอากระทงกลับมาที่บ้าน   เด็กหนอเด็ก...ไม่ลอยที่นี่นะอายเค้ามะ...ของเค้ามีแต่สวยๆจบกัน....

สุขใจที่ได้...ทำ

วันนี้อารมณ์ศิลป์เรียกร้องหยิบกล้องคู่กายเดินรอบบ้าน  เจอแล้ว...ดอกหญ้าธรรมชาติล้วนสรรสร้าง

เสียงเล็กๆของฉันที่ดังในใจ...

อยากแหกปากร้องเพลง...อยากตะโกนให้กึกก้อง...

คิดถึงเสียงร้องเพลงของตัวเองจังเลย....เมื่อไรนะเราจะใช้เสียงได้เป็นปกติเสียทีผ่านมาก็หกปีแล้วนะ

ในเวลาที่เรามีความสุขเราก็จะร้องเพลงมีความทุกข์เราก็ร้องเพลง

เพราะการร้องเพลงทำให้บรรเทาทุกข์ลงได้เสียงสำคัญมากนะในการดำเนินชีวิต

   

    

จักรโพ้งตัวตัวแรก

ตั้งงบไว้  5000 สำหรับซื้อจักรโพ้งริมขนาดเล็ก  หาร้านในเน็ตเจอร้าน สองร้านที่น่าสนใจ เข้า ก ท ม ไปร้านแรกของไม่มี

ไปอีกร้านเราดูในเว็บแล้วโทรถามด้วยว่ามีจักรเล็กยี่ห้ออะไรเขาบอกมีหลายยี่ห้อต้องมาดูเอง

คราวนี้เราก็ตรงปรี่เข้าไปร้านที่สอง ..เจอแม่ค้าสาวสวยนาง หนึ่ง (ยังกะปริตตี้เลยแต่สีหน้าไม่ค่อยรับแขก))...มีจักรโพ้งเล็กมั้ย  อะไรนะใบมีดจักรโพ้งมี  (เวรเสียงเรามันเบาขนาดหรือคนฟัง...หูไม่ดี...คำนี้จะโดนแบนด์มั้ยนะ ) จักรโพ้งเล็กนะมีใหม  อ้อ มี.. มียี่ห้ออะไรขอดูได้มั้ย  พอดีผู้ชายอาเฮียเจ้าของร้านบอกสวนกลับมาก่อน  ตอนนี้มีแต่ขี้ห้อ เพนกวิน ราคา สามพันห้าร้อยบาทส่งฟรี  แพงไปมั้ย ( ถามแบบนี้หมายความว่าไงนะงง ) 

ตั้งใจมาแล้วนี่ก็ต้องเอา เออลดให้หน่อยได้มั้ยเพราะคงไม่ได้ไปส่งให้หรอกอยู่ราชบุรีแหละ  ลดได้ไม่มากนะ สรุปว่าลดได้ 200บาทเอาเถอะเราตั้งงบไว้ 5000แต่มาได้แบบนี้ก็ไม่ซีเรียส ตกลงเอานะ   เจ้เจ้าของก็เรียกช่าง..มายกจักรไปประกอบให้ลูกค้าเร็วจะเที่ยงแล้ว.  

ส่วนเราก็ถามซื้อโน่นนี่นั่นตลอด กับพนักงานสาวอีกคนน่าจะเป็นพม่า (มาสังเกตทำไมพนักงานสีหน้าไม่แอปปี้เลย) อ้อจะเที่ยงอยู่แล้วหมดหน้าที่แล้วขอไปกินข้าวก่อน ก็เข้าใจนะ  น้องพนักงานคนสวยไปตักข้าวนั่งรอให้ครบองค์ประชุมแล้ว. เหลืออยู่คนหนึ่งดูท่าทางจะเกรงใจเรายังไม่ไปเราก็ซื้อด้ายอุปกรณ์เพิ่ม รู้สึกเกรงใจเหมือนกันงั้นแค่นี้ก่อนคิดตังค์เลย    “ เพ่เพ่ปานารอด้าหลาร้าเลออาดายปาใฮชางลอจะ”  

เรื่องของคนขี้แพ้

เรื่องของคน.....ขี้แพ้
           อาการป่วยที่ไม่มีทีท่าว่าจะหาย เพราะเราไม่ไปหาหมออย่างจริงจัง เป็นเพราะเรามีประการณ์แย่ๆการไปโรงพยาบาลได้กลิ่นต่างในโรงพยาบาลแล้วเป็นลมซะงั้น และหมอบ้างคนพอจะอ้าปากบอกอาการ ที่เกิดกับเรา หมอก็สรุปให้เราทันที อยากพูดอยากบอกมากกว่านี้ก็แต่หมอก็มีเวลาให้น้อยเหลือเกิน เป็นหมอเทวดากันหมดรู้ทุกอย่าง เฮ้ย เพราะเป็นแบบนี้งัย จึงเป็นสาเหตุให้ซื้อยามากินเอง รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่เป็นผลดีกับเราเลย มีสิทธิในการรักษาในฐานะประชาชนคนหนึ่ง แต่แทบจะไม่ได้ใช้เลย หลังจากที่ได้หาข้อมูล ในอินเตอร์เน็ต พอควร เราก็จะพูดแบบเปิดช่องให้หมอรู้ว่าเราพอมีข้อมูลนะเหมือนช่วยหมออีกแรงหนึ่ง . จะเล่าอาการของเรามันมันเริ่มจากนี่......

ปลาช่อนเคาะประตูห้อง

ปลาช่อนเคาะประตูห้อง   ฟังแล้วเหมือนจะเป็นเรื่องโจ๊ก
มันเกิดเมื่อประมาณสองปีที่แล้ว       ช่วงเทศกาล เราจะกลับไปบ้านต่างจังหวัดกัน(ตอนนั้นอยู่ ก ท ม )
เป็นปกติที่พ่อของเราจะไปหาปลาที่เขื่อนใกล้บ้านมาทำเป็นกับข้าวเสมอ  วันที่เรากลับไปบ้านพ่อก็ไปหาปลาอีกเช่นเคย
พ่อใช้ให้เราไปดูปลาที่ขังไว้มาทำเพื่อเป็นกับข้าวในตอนเย็น      เออตุ๊กเอ้ยย(ชื่อของเจ้าของบล็อกเอง)  ไปดูปลาซิตายยัง   พอเราไปเห็นปลาช่อนสองสามตัว   ตายไปบ้างก็มี แต่มีอยูตัวหนึ่งยังไม่ตายในปากมีเบ็ดคาอยู่ด้วย เราจึงแกะเบ็ดออกแล้วตะโกนบอกพ่อไปว่า...พ่อมันยังไม่ตายเลย...พ่อตะโกนกลับมา   มันไม่ตายก็ทำมันให้ตายซิจะได้แกงพร้อมกันพ่อทำเสียงเหมือนเอาจริง( ในใจเราก็ไม่อยากให้ทำอยู่แล้ว)เราบ่ายเบียงตอบพ่อไปว่าขังมันไว้ก่อนดีกว่าพ่อ..  เป็นอันว่าตกลงตามนั้น..ขังไว้ก่อน  เราก็เติมน้ำให้มันแล้วเอาฝาหม้อปิดทับด้วยหินลับมีดเพราะพ่อบอกว่าถ้าไม่ทับเดี๋ยวมันออกได้
ในเวลาต่อมา...

นางแบบจำเป็นของ..มะ

ยังไม่ได้ฤกษเย็บปลอกหมอนอิงเลย  อาการปวดหลังมันมาจากการเย็บผ้าหรือป่าวนะยังไม่หายซะที

ถ้ามันเกี่ยวกันหล่ะเราจะทำยังไง   ต้องยกเลิกการเย็บผ้าเหรอ?  แล้วที่เตรียมวางแผนไว้ทั้งหมดก็ล่มนะซิ

ขออย่าให้เป็นอย่างนั้นเลย   จักรก็ซื้อมาแล้วด้วย   ยังไม่ได้เย็บหมอนแต่แอบเย็บผ้าพันคอไปแล้ว หนึ่งโหล  ก็มันอดใจไม่ได้ไปเจอผ้าสวยๆก็เกิดไอเดียอีกแล้ว   อยากทำขายจัง  ชอบเอาตัวเองเป็นมาตฐานอยู่เรื่อย ก็เราทำใช้เองแล้วแหละ  หนึ่งผืน  คิดอีกแล้วว่าต้องมีคนชอบ เหมือนเรา  เข้าข้างตัวเองตลอดดด อิอิ  

 

มีนางแบบจำเป็นมาเป็นแบบให้ด้วยนะ   แบบถูกบังคับอ่ะ (ดูเอาเหอะขนาดไม่เต็มใจนะเนี่่ย) เอาน่าช่วยกันทำมาหากิน  มืดไปมั้ยมะ (มะไม่ชอบใช้แฟลชแสงธรรมชาติสวยกว่า ก็หนูไม่ทำตัวให้ขาวววนิจ๊ะ) 

       ถ้าเพื่่อนๆพี่ๆน้องๆลุงป้าน้าอา  เด็กแนว        อยากได้ผ้าพันคอไว้เสริมสวยเก๋เท่ห์หล่อก็เข้าไปดูได้ที่  มือใหม่หัดค้า...ของตุ๊กตาล้มลุก ตรงกรุ๊ปบล็อกได้นะจ๊ะ   หรือจะแวะมาเยี่ยมเยี่ยนอย่างเดียวก็ได้คะ                           

มือใหม่หัดค้า

                        เฮ้ย...ได้กฤษเสียทีกับการจดจ้องอยู่นาน   ตอนนี้ก็กำลัง  งง กับการทำบล็อกอยู่เลย  แต่ก็ได้ทำบล็อกอีกบล็อกหนึ่งไว้สำหรับขายของ  ที่ทำถ้าใครหลงเข้ามาก็แวะไปชมหน่อยนะคะ   clickมือใหม่หัดค้า

ใครใคร่ค้า...ค้า

ใครใคร่ค้า...ค้า เริ่มจากที่ได้ท่องโลกออนไลน์มาเป็นเวลานาน ชอบที่จะเข้าไปดูการตกแต่งบ้านมากที่สุดสะดุดตาก็หมอนอิงสีสรรสวยงามกับการจัดวางแบบลงตัวของห้องนั่งเล่น ในสไตล์ต่างๆ อยากเอามาพักพิงอิงอุ่น เสียนี่กระไร เชื่อว่าต้องมีคนคิดเหมือนกันแน่ๆ มีอะไรหลายอย่างที่เราอยากทำ แต่เราคิดถึงปลอกหมอนอิงก่อนเพราะชอบตกแต่งบ้านคิดว่าเราทำได้ มันไม่ใช่เรื่องใหม่เลยในโลกออนไลน์มีผู้ผลิตรายใหญ่ๆระดับโรงงาน ขายกันเกลื่อนเลยแล้วก็สวยทั้งนั้นแล้วเราจะไหวเหรอ จะมีใครซื้อเรามั้ยเป็นคำถามที่เกิดขึ้นในใจ แต่ในใจก็มีคำตอบไปว่า เอานะเรามันพวกดันทุรันอยากทำอยู่แล้ว ร้านขายรถเปิดแทบจะชนกันตายเขายังทำกันเลย การค้าขายถ้าเราคิดว่ามีคนทำเยอะแล้ว เราก็จะไม่ได้ทำอะไรเลยแน่นอนในชาตินี้ มีคำพูดจากคนรอบข้างอีกทำไมไม่ขายของกินตามตลาดนัด มีคนกินแน่ ส่วนปลอกหมอนอิง ใครจะซื้อแพงด้วยบ้านนอกๆแบบนี้ (ต่างจังหวัดอ่ะคะ) เออแต่ถ้าอันละ 50-60 พอลุ้น ไอ้ยะ ! เราจะทำงานคุณภาพ ผ้าเมตรละเป็นร้อย ไม่ใช่สามเมตรร้อยนะ ( ไม่รู้จัก handmade หรอจ๊ะ คิดในใจ ) ลองคิดเล่นนะว่า ถ้าทำถูกพอซื้อไป ฟิตแบค มา แบบนี้ “ ทำไมไม่ทนเลยผ้าก็เป็นขุยซักไม่กี่ทีก็ขาด “ ว่ามั้ย. ต่อ (ก้อแพ้กลิ่นควัน กลิ่นต่างมากมายในตลาดนัด) มันไม่ใช่แนวด้วย เราอยากทำชิ้นงานขึ้นมาเองทำเองทุกขั้นตอน มันได้ความภูมิใจความสุขด้วยนะ เจ๋งก็เจ๋งแบบมีความสุข อิอิ. จะไปทำอะไรอย่างอื่นได้อีกหรือเรา เสียงก็ไม่มี สามวันดีสี่วันเปื่อย เคยทำงานตั้งแต่ค่าแรง 500, 1,600, 3,000 6,000 8,000 11,000 ต่อเดือน พอหวังว่าจะได้ ปริญญาตรีสตาร์ท 15,000 บาท ไอ้ยะห์ ก็หมดอายุการใช้งาน แล้วเราเขาไม่รับ แป๋วววว ( 30 up เองน้า ยังไม่ครึ่งคนเลย หนะ ) กลับมาที่เรื่อง ขายต่อ ถ้าเราตั้งใจใส่ใจบวกจริงใจ ลงไปในสิ่งที่ทำ และหวังลึกในใจว่า ต้องมีคนชอบซิน่าต้องโดนบ้างละ นั่นแหละคือการตัดสินใจ ลงมือค้า.

เราคือเรา

เวลาที่เราอยู่ว่างๆ   มองตัวเองว่าไม่ใช่เราแล้วแหละ ชีวิตต้องดำเนินไปอย่างมีสาระ    เพราะในหัวมีแต่ความคิดมากมายอยากทำอะไรหลายอย่างในเวลาเดียวกัน   เป็นคนไม่ชอบอยู่นิ่ง       พอนิ่งแล้วรู้สึกกระวนกระวายใจ เหมือนไม่อยากปล่อยให้วันเวลามันผ่านเราไปเฉยๆ

เป็นคนออกแนวอาร์ทเล็กน้อยถึงปานกลาง  ถ้าจะพูดถึงความชอบ  ก้อชอบตกแต่งบ้าน  ชอบจัดดิสเพลย์   ชอบดีไซน์  ชอบออกแบบ  ชอบถ่ายภาพธรรมชาติมาก     โดยเฉพาะ  มาโคร   สิ่งเล็กๆเช่นดอกหญ้า แมลง    เราจึงมีสโลแกน  ว่า  " แม้เป็นเพียงดอกหญ้า  แต่ก็มีคุณค่าในสายตาเรา"  (จะไปกันใหญ่แล้วกลับมา)  ต่อ......