เตรียมกล้อง อ้าวพี่ชายยืมรถไปธุระขาตั้งกล้องอยู่บนรถ( รถเก๋งเก่าคันเก่งของเราเอง ) จบเลย แล้วเมื่อไรจะกลับเนี่ยเสียงผู้ช่วยก็ตะโกน...ทรงพระเจริญ...ทรงพระเจริญ..เขาเป็นของเขาอย่างนี้ทุกปี...เรานับถือคนที่ไปรอรับเสด็จจริงๆเลยเห็นความตั้งใจของเขาแล้วรู้สึกได้ถึงความรักความเคารพต่อพระมหากษัตย์เป็นอย่างยิ่ง
แต่ประมาณสองทุ่มพี่ก็มา(พร้อมกับทำที่เปิดประตูรถหักด้วยเซ็งเลยเราอุสาห์ถนอมไว้ตั้งนานเจอพี่ชายขับวันเดียว) ขนาดตอนยังไม่หักยังเปิดยากเลยบอกให้ระวังๆแบบนี้เวลาจะเปิดประตูก็ต้องเปิดกระจกเปิดข้างนอกเอาเสียเงินอีกแล้วเรา
ได้ขาตั้งกล้องแล้วการถ่ายภาพออกมาก็ไม่ค่อยสวยเท่าไร คงต้องฝึกปรืออีก แต่ก็ตั้งใจทำอีกเช่นเคยคิดไว้ตั้งแต่ปีที่แล้วนะเนี่ยเอ้ยย
ต่อ...ส่วนเรายังไม่มีโอกาสได้ไปอีกเคยไปตอนเด็กๆไปเที่ยวท้องสนามหลวงแต่ไม่เห็นพ่อหลวงของเรา
แต่ทุกครั้งที่ร้องเพลงสรรเสริญพระบารมีพวกเราจะขนลุกซู่น้ำตาไหลออกมาด้วยความปิติยินดีหน้าทีวีที่บ้านของเรา(ขนาดตอนกำลังเขียนบล็อกข้อความนี้ยังขนลุกเลยคนที่เป็นเหมือนกันจะรู้ดี)
ยังจำได้ดีเมื่อตอนเด็กๆ บ้านเราจะใช้ขวกกระทิงแดงใส่ผ้าห่มเก่าทำไส้ใส่น้ำมันก๊าสตัดไม้ลวกมาทำเป็นขา พวกเราจะตื่นเต้นมากเมื่อถึงวันที่ห้าธันวาคม เพราะเราจะสนุกสนานกับไฟตามท้องถนนที่ชาวบ้านทำหน้าบ้านตัวเองจนไปจบกับอีกบ้านหนึ่งต่อๆกันไปเสียงพุดังไปทั่วสลับกันไปในแต่ละหมู่บ้าน...แต่เมื่อเวลาผ่านไป สิ่งที่คุ้นเคยก็กลับเปลี่ยนแปลงเมื่อไม่นานมานี้.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น