ถ่ายภาพบวชหมู่ถวายในหลวง

เมื่อวันที่  3-4   มีภาระกิจที่เพื่อนบ้านไหว้วานให้ไปถ่ายภาพงานบวชที่วัดเพราะพี่ชายเขาบวชแต่เป็นการบวชหมู่ ซึ่งจะมีบวชกันทุกปีอยู่แล้วเพื่อถวายในหลวงของเรา และ ส่วนบรรดาผู้ที่จะบวชก็ถือว่าเป็นโอกาสที่ดีมากเพราะบางคนที่ขัดสนเงินทอง ก็รอวันนี้กัน บ้างก็บวชแก้บนไปในตัว  ตอนแรกเจ้าของบล็อกก็ลังเลเพราะอาการปวดหลังยังไม่หายเลย คิดไปคิดมา ตกลงพี่ว่างน้อง (เรารู้จุดมุ่งหมายของตัวเองแล้วล่ะ)   เอาละซิ แต่ฝีมือการถ่ายภาพของเรามันก็สเน็คๆ ฟิชๆ  เคยถ่ายแต่ในสตูดิโอหรือไม่ก็งานแต่ง บวชเดียว แบบหมู่ไม่เคยถ่าย  ความวิตกกังวลเริ่มก่อต่อ  จะถ่ายออกมาดีมั้ยนะ งานหินนะเนี่ย ยิ่งเป็นบวชหมู่ด้วยคงชุลมุนน่าดู  ถ้าอย่างนั้นเราต้องถ่ายแบบ ใครอยู่หน้ากล้องก็ถ่าย ใครอยู่หลังก็ไม่ค่อยมีภาพละกัน ( แหมคนถ่ายภาพก็ตัวเตี๊ย ) แต่จะพยามเต็มที่



แล้วก็เป็นอย่างที่คิดไม่มีผิด    บรรดาญาติโยมของพระก็ใช่น้อยคนเกือบทั้งหมู่บ้าน จะเจาะยังไงดี
ถ่ายทันบ้างไม่ทันบ้าง พอกำลังจะถ่ายแชะ เต็มๆเข้ามาขวางซะงั้น พลาดshotสำคัญไปก็เยอะ
อยากถ่ายให้เขาออกมาดีๆ แต่บางครั้งก็ไม่ได้ความร่วมมือเลยยยยย   อยากถ่าย ภาพเดี่ยวแบบคลีเอทๆ
โฟกัสหน้าแคนดิด  ฉากหลังเบลอไม่ได้เลย( เจ้าของบล็อกก็อยากโชว์พาวเหมือนกันนะอิอิ )  อ้อคนที่จะบวชบางคนก็ไม่มีกล้องมาถ่ายกัน ... หนูๆ ถ่ายให้ป้าบางซิเดี่ยวป้าจะออกค่าฟิลม์ค่าล้างให้... พี่ๆช่วยถ่ายภาพตอนโน้นนี่นั้นให้หน่อยนะ
สรุปไปเลยว่าถ่ายให้ทุกคนถ้ามีโอกาส (ถือเป็นการทำดีถวายในหลวงไปเลยดีจัง งานบุญด้วย อนิสงฆ์แรง )  แต่ก็เน้นเพื่อนบ้านที่ไหว้วานเราเป็นพิเศษหน่อย  ตอนพระท่านเทศสอนนาคถ่ายไปเกือบร้องไห้เลยซาบซึ้งมากมาย ตอนให้นาคมานอนตักแม่นาคพ่อนาค
     เฮ้ย.......เราเพิ่มสังเกตตัวเองว่าเหนื่อยบ้างแต่ไม่เหมือนเมื่อก่อน   ถ้าทั้งวิ่งดักหน้าดักหลังจะเหนื่อยมากหายใจหอบมากถ้ายิ่งทั้งแดดทั้งร้อนก็จะเป็นลม  แต่งานนี้กลับดีขึ้นมาก มีแต่เสียงเท่านั้นที่เป็นอุปสรรคในการถ่ายทำ

ว่าไงช่างภาพถึงมีแต่ผู้ชายเพราะมันเหนื่อยนี่เองส่วนผู้หญิงก็ทำได้แต่ จะมีปัญหาเรื่องส่วนสูงและเวลาถ่ายในพิธีทางศาสนาจะไม่ค่อยเหมาะเท่าไร

ทำงัยได้ก็ใจมันรักนี่่นา   แต่็ก็มีเพื่่อนฝูงคนรู้จักจ้างให้ไปถ่ายนะ แต่จะปฏิเสธซะ กลัวทำภาพเขาเสียภาพวันสำคัญของชีวิต   อาจจะครั้งเดียว  หรือหลายครั้งก็เป็นสิ่งสำคัญยิ่งสำหรับเขา.

   ตัวเราเองที่่รักชอบการถ่ายภาพ นี่ก็เพราะมีทั้งปม..และแรงบันดาลใจไปพร้อมกัน.

 สรุปว่าภาพที่ถ่ายออกมาก็ถือว่าโอเคโดยรวมก็จัดการซื้อแผ่นดีวีดีมา 10 แผ่นไลท์ไปให้ที่วัดพอดีพระอาจารย์ที่วัดท่านเห็นเราถ่ายตลอดงานเลยให้พระเลขามาขอภาพถ่ายที่มีเผื่อจะนำไปใช้ประโยชน์กับทางวัด ส่วนที่เหลือเอามาให้ไว้ให้พระที่มาบวชกัน ก็ไม่ได้คัดแยกแต่อย่างใดไลท์รวมไปหมดเลยเลือกดูเอาใครมีรูปของญาติโยมของตัวเองก็เอาไปให้ร้านอัด
 
ความรู้สึกของเจ้าของบล็อกตอนนั้น รู้สึกยินดี ปลื้มปิติ  เป็นอย่างยิ่งเพราะเราได้ทำความดี
(ปกติก็ทำอยู่แล้วนะ)  แต่ครั้งนี้พิเศษที่สุด  เพราะเป็นการทำเพื่อพ่อหลวงของเรา.

ตกกลางคืนยังมีแรงชวนกันไปย้อนยุคดูหนังกลางแปลงที่วัดได้บรรยายกาศสมัยเด็กๆดีจัง สมัยก่อนตอนเป็นเด็ก ยังจำได้พ่อคุณ(ตาพ่อของแม่)จะพูดว่า " แหมตอนไปยังกะไก่จะบิน ตอนกลับยังกะ..ห่า..จะกิน(ขอหยาบคายนิสส)
เพราะอยากไปกันมากต้องเดินประมาณสามกิโลเมตรขาไปก็กระดี่กระด้ากันพอหนังจบแล้วนี่ซิอยากจะนอนอยู่ตรงนั้นแหละเช้าค่อยกลับ  แต่คนที่ถูกด่าไม่ใช่เจ้าของบล็อกนะ   ส่วนตัวเจ้าของบล็อกเองก็ใช้ความสามารถพิเศษเดินไปหลับไปพ่อเดินจูงมือง่วงสุด ตกหลุมโคลนพอถึงบ้านขามีแต่น้ำลูกรังก็นอนมันอย่างนั้นแหละพูดแล้วก็เห็นภาพเลยเราอ่าๆ โชคดีนิสสตรงที่เป็นคนสุดท้องน้องสุดท้ายพ่อให้ขี่หลังในบางครั้ง อิอิ  เรื่องตอนเด็กๆมีเยอะขำขำ.

                   สรุปว่าดูแค่เรื่องเดียวก็ไม่ไหวแล้วปวดหลังอีกแล้วหนาวด้วยน้ำค้างแรงดีนะที่เอาผ้าพันคอไปด้วย...ฮัทเช้ย...ฮัทเช้ยย..ฮัทเช้ย..อยากรู้จักจังเลยว่าใครเอยถึงฉัน...อ้าวไม่ใช้..  จามใหญ่ไม่ไหวแล้วกลับดีก่า.